| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به سپيدهدم (1) | | وَالْفَجْرِ ﴿1﴾ |
و به شبهاى دهگانه (2) | | وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾ |
و به جفت و تاق (3) | | وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾ |
و به شب وقتى سپرى شود (4) | | وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿4﴾ |
آيا در اين براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است (5) | | هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿5﴾ |
مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد (6) | | أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿6﴾ |
با عمارات ستوندار ارم (7) | | إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾ |
كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود (8) | | الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿8﴾ |
و با ثمود همانان كه در دره تختهسنگها را مىبريدند (9) | | وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾ |
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (10) | | وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿10﴾ |
همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند (11) | | الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿11﴾ |
و در آنها بسيار تبهكارى كردند (12) | | فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾ |
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت (13) | | فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾ |
زيرا پروردگار تو سخت در كمين است (14) | | إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾ |
اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگويد پروردگارم مرا گرامى داشته است (15) | | فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿15﴾ |
و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگويد پروردگارم مرا خوار كرده است (16) | | وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿16﴾ |
ولى نه بلكه يتيم را نمىنوازيد (17) | | كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿17﴾ |
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد (18) | | وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿18﴾ |
و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد (19) | | وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿19﴾ |
و مال را دوست داريد دوست داشتنى بسيار (20) | | وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾ |
نه چنان است آنگاه كه زمين سخت در هم كوبيده شود (21) | | كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿21﴾ |
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند (22) | | وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾ |
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است كه انسان پند گيرد و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد (23) | | وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿23﴾ |
گويد كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم (24) | | يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿24﴾ |
پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او عذاب نكند (25) | | فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾ |
و هيچ كس چون دربندكشيدن او دربند نكشد (26) | | وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾ |
اى نفس مطمئنه (27) | | يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾ |
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (28) | | ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿28﴾ |
و در ميان بندگان من درآى (29) | | فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿29﴾ |
و در بهشت من داخل شو (30) | | وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿30﴾ |
