Englishبراي تغيير زبان بر روي عكس كليك كنيد

فهرست قرآن محشر دات كام

 

 
 

سوره 68: القلم - تغيير سوره و ترجمه

 
   

به نام خداوند رحمتگر مهربان

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

نون سوگند به قلم و آنچه مى‏نويسند (1)

 

ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ ﴿1﴾

[كه] تو به لطف پروردگارت ديوانه نيستى (2)

 

مَا أَنتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ ﴿2﴾

و بى‏گمان تو را پاداشى بى‏منت‏خواهد بود (3)

 

وَإِنَّ لَكَ لَأَجْرًا غَيْرَ مَمْنُونٍ ﴿3﴾

و راستى كه تو را خويى والاست (4)

 

وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ ﴿4﴾

به زودى خواهى ديد و خواهند ديد (5)

 

فَسَتُبْصِرُ وَيُبْصِرُونَ ﴿5﴾

[كه] كدام يك از شما دستخوش جنونيد (6)

 

بِأَييِّكُمُ الْمَفْتُونُ ﴿6﴾

پروردگارت خود بهتر مى‏داند چه كسى از راه او منحرف شده و [هم] او به راه يافتگان داناتر است (7)

 

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ ﴿7﴾

پس از دروغزنان فرمان مبر (8)

 

فَلَا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ ﴿8﴾

دوست دارند كه نرمى كنى تا نرمى نمايند (9)

 

وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ ﴿9﴾

و از هر قسم خورنده فرو مايه‏اى فرمان مبر (10)

 

وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِينٍ ﴿10﴾

[كه] عيبجوست و براى خبرچينى گام برمى‏دارد (11)

 

هَمَّازٍ مَّشَّاء بِنَمِيمٍ ﴿11﴾

مانع خير متجاوز گناه پيشه (12)

 

مَنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿12﴾

گستاخ [و] گذشته از آن زنازاده است (13)

 

عُتُلٍّ بَعْدَ ذَلِكَ زَنِيمٍ ﴿13﴾

به صرف اينكه مالدار و پسردار است (14)

 

أَن كَانَ ذَا مَالٍ وَبَنِينَ ﴿14﴾

چون آيات ما بر او خوانده شود گويد افسانه‏هاى پيشينيان است (15)

 

إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿15﴾

زودا كه بر بينى‏اش داغ نهيم [و رسوايش كنيم] (16)

 

سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ ﴿16﴾

ما آنان را همان گونه كه باغداران را آزموديم مورد آزمايش قرار داديم آنگاه كه سوگند خوردند كه صبح برخيزند و [ميوه] آن [باغ] را حتما بچينند (17)

 

إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ كَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِينَ ﴿17﴾

و[لى] ان شاء الله نگفتند (18)

 

وَلَا يَسْتَثْنُونَ ﴿18﴾

پس در حالى كه آنان غنوده بودند بلايى از جانب پروردگارت بر آن [باغ] به گردش در آمد (19)

 

فَطَافَ عَلَيْهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّكَ وَهُمْ نَائِمُونَ ﴿19﴾

و [باغ] آفت زده [و زمين باير] گرديد (20)

 

فَأَصْبَحَتْ كَالصَّرِيمِ ﴿20﴾

پس [باغداران] بامدادان يكديگر را صدا زدند (21)

 

فَتَنَادَوا مُصْبِحِينَ ﴿21﴾

كه اگر ميوه مى‏چينيد بامدادان به سوى كشت‏خويش رويد (22)

 

أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِينَ ﴿22﴾

پس به راه افتادند و آهسته به هم مى‏گفتند (23)

 

فَانطَلَقُوا وَهُمْ يَتَخَافَتُونَ ﴿23﴾

كه امروز نبايد در باغ بينوايى بر شما در آيد (24)

 

أَن لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُم مِّسْكِينٌ ﴿24﴾

و صبحگاهان در حالى كه خود را بر منع [بينوايان] توانا مى‏ديدند رفتند (25)

 

وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِينَ ﴿25﴾

و چون [باغ] را ديدند گفتند قطعا ما راه گم كرده‏ايم (26)

 

فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ ﴿26﴾

[نه] بلكه ما محروميم (27)

 

بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿27﴾

خردمندترينشان گفت آيا به شما نگفتم چرا خدا را به پاكى نمى‏ستاييد (28)

 

قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ ﴿28﴾

گفتند پروردگارا تو را به پاكى مى‏ستاييم ما واقعا ستمگر بوديم (29)

 

قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿29﴾

پس بعضى‏شان رو به بعضى ديگر آوردند و همديگر را به نكوهش گرفتند (30)

 

فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَلَاوَمُونَ ﴿30﴾

گفتند اى واى بر ما كه سركش بوده‏ايم (31)

 

قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا طَاغِينَ ﴿31﴾

اميد است كه پروردگار ما بهتر از آن را به ما عوض دهد زيرا ما به پروردگارمان مشتاقيم (32)

 

عَسَى رَبُّنَا أَن يُبْدِلَنَا خَيْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ ﴿32﴾

عذاب [دنيا] چنين است و عذاب آخرت اگر مى‏دانستند قطعا بزرگتر خواهد بود (33)

 

كَذَلِكَ الْعَذَابُ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿33﴾

براى پرهيزگاران نزد پروردگارشان باغستانهاى پر ناز و نعمت است (34)

 

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿34﴾

پس آيا فرمانبرداران را چون بدكاران قرار خواهيم داد (35)

 

أَفَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِينَ كَالْمُجْرِمِينَ ﴿35﴾

شما را چه شده چگونه داورى مى‏كنيد (36)

 

مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿36﴾

يا شما را كتابى هست كه در آن فرا مى‏گيريد (37)

 

أَمْ لَكُمْ كِتَابٌ فِيهِ تَدْرُسُونَ ﴿37﴾

كه هر چه را برمى‏گزينيد براى شما در آن خواهد بود (38)

 

إِنَّ لَكُمْ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ ﴿38﴾

يا اينكه شما تا روز قيامت [از ما] سوگندهايى رسا گرفته‏ايد كه هر چه دلتان خواست‏حكم كنيد (39)

 

أَمْ لَكُمْ أَيْمَانٌ عَلَيْنَا بَالِغَةٌ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ إِنَّ لَكُمْ لَمَا تَحْكُمُونَ ﴿39﴾

از آنان بپرس كدامشان ضامن اين [ادعا] يند (40)

 

سَلْهُم أَيُّهُم بِذَلِكَ زَعِيمٌ ﴿40﴾

يا شريكانى دارند پس اگر راست مى‏گويند شريكانشان را بياورند (41)

 

أَمْ لَهُمْ شُرَكَاء فَلْيَأْتُوا بِشُرَكَائِهِمْ إِن كَانُوا صَادِقِينَ ﴿41﴾

روزى كه كار زار [و رهايى دشوار] شود و به سجده فرا خوانده شوند و در خود توانايى نيابند (42)

 

يَوْمَ يُكْشَفُ عَن سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿42﴾

ديدگانشان به زير افتاده خوارى آنان را فرو مى‏گيرد در حالى كه [پيش از اين] به سجده دعوت مى‏شدند و تندرست بودند (43)

 

خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ ﴿43﴾

پس مرا با كسى كه اين گفتار را تكذيب مى‏كند واگذار به تدريج آنان را به گونه‏اى كه در نيابند [گريبان] خواهيم گرفت (44)

 

فَذَرْنِي وَمَن يُكَذِّبُ بِهَذَا الْحَدِيثِ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ ﴿44﴾

و مهلتشان مى‏دهم زيرا تدبير من [سخت] استوار است (45)

 

وَأُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ ﴿45﴾

آيا از آنان مزدى درخواست مى‏كنى و آنان خود را زير بار تاوان گرانبار مى‏يابند (46)

 

أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُم مِّن مَّغْرَمٍ مُّثْقَلُونَ ﴿46﴾

يا [علم] غيب پيش آنهاست و آنها مى‏نويسند (47)

 

أَمْ عِندَهُمُ الْغَيْبُ فَهُمْ يَكْتُبُونَ ﴿47﴾

پس در [امتثال] حكم پروردگارت شكيبايى ورز و مانند همدم ماهى [=يونس] مباش آنگاه كه اندوه زده ندا درداد (48)

 

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَكْظُومٌ ﴿48﴾

اگر لطفى از جانب پروردگارش تدارك [حال] او نمى‏كرد قطعا نكوهش شده بر زمين خشك انداخته مى‏شد (49)

 

لَوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاء وَهُوَ مَذْمُومٌ ﴿49﴾

پس پروردگارش وى را برگزيد و از شايستگانش گردانيد (50)

 

فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ ﴿50﴾

و آنان كه كافر شدند چون قرآن را شنيدند چيزى نمانده بود كه تو را چشم بزنند و مى‏گفتند او واقعا ديوانه‏اى است (51)

 

وَإِن يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ﴿51﴾

و حال آنكه [قرآن] جز تذكارى براى جهانيان نيست (52)

 

وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ ﴿52﴾

   
 

<<صفحه بعد

تمام سوره

صفحه قبل>>

 
 
0.0268