| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به روز قيامت (1) | | لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ﴿1﴾ |
و سوگند به نفس لوامه و وجدان بيدار و ملامتگر كه رستاخيز حق است (2) | | وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿2﴾ |
آيا انسان مىپندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد (3) | | أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿3﴾ |
آرى قادريم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنيم (4) | | بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ ﴿4﴾ |
انسان شك در معاد ندارد بلكه او مىخواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت در تمام عمر گناه كند (5) | | بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿5﴾ |
از اينرو مىپرسد قيامت كى خواهد بود (6) | | يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ﴿6﴾ |
بگو در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش در آيد (7) | | فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿7﴾ |
و ماه بىنور گردد (8) | | وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿8﴾ |
و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند (9) | | وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿9﴾ |
آن روز انسان مىگويد راه فرار كجاست (10) | | يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ ﴿10﴾ |
هرگز چنين نيست راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد (11) | | كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿11﴾ |
آن روز قرارگاه نهايى تنها بسوى پروردگار تو است (12) | | إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿12﴾ |
و در آن روز انسان را از تمام كارهايى كه از پيش يا پس فرستاده آگاه مىكنند (13) | | يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿13﴾ |
بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است (14) | | بَلِ الْإِنسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ ﴿14﴾ |
هر چند در ظاهر براى خود عذرهايى بتراشد (15) | | وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ ﴿15﴾ |
زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [= قرآن] حركت مده (16) | | لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿16﴾ |
چرا كه جمعكردن و خواندن آن بر عهده ماست (17) | | إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿17﴾ |
پس هر گاه آن را خوانديم از خواندن آن پيروى كن (18) | | فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿18﴾ |
سپس بيان و توضيح آن نيز بر عهده ماست (19) | | ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ ﴿19﴾ |
چنين نيست كه شما مىپنداريد و دلايل معاد را كافى نمىدانيد بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد و هوسرانى بىقيد و شرط را (20) | | كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿20﴾ |
و آخرت را رها مىكنيد (21) | | وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿21﴾ |
آرى در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است (22) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ ﴿22﴾ |
و به پروردگارش مىنگرد (23) | | إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿23﴾ |
و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است (24) | | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿24﴾ |
زيرا مىداند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مىشكند (25) | | تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿25﴾ |
چنين نيست كه انسان مىپندارد او ايمان نمىآورد تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد (26) | | كَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِيَ ﴿26﴾ |
و گفته شود آيا كسى هست كهاين بيمار را از مرگ نجات دهد (27) | | وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ ﴿27﴾ |
و به جدائى از دنيا يقين پيدا كند (28) | | وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿28﴾ |
و ساق پاها از سختى جان دادن به هم بپيچد (29) | | وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿29﴾ |
آرى در آن روز مسير همه بسوى دادگاه پروردگارت خواهد بود (30) | | إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿30﴾ |
در آن روز گفته مىشود او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند (31) | | فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى ﴿31﴾ |
بلكه تكذيب كرد و روىگردان شد (32) | | وَلَكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿32﴾ |
سپس بسوى خانواده خود باز گشت در حالى كه متكبرانه قدم برمىداشت (33) | | ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى ﴿33﴾ |
با اين اعمال عذاب الهى براى تو شايستهتر استشايستهتر (34) | | أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿34﴾ |
سپس عذاب الهى براى تو شايستهتر استشايستهتر (35) | | ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿35﴾ |
آيا انسان گمان مىكند بىهدف رها مىشود (36) | | أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى ﴿36﴾ |
آيا او نطفهاى از منى كه در رحم ريخته مىشود نبود (37) | | أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَى ﴿37﴾ |
سپس بصورت خونبسته در آمد و خداوند او را آفريد و موزون ساخت (38) | | ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿38﴾ |
و از او دو زوج مرد و زن آفريد (39) | | فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى ﴿39﴾ |
آيا چنين كسى قادر نيست كه مردگان را زنده كند (40) | | أَلَيْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَى ﴿40﴾ |
