شهدای 16 آذر سال 32.

«اگر اجباری كه به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می‌زدم، همان‌جایی كه بيست و دو سال پيش، آذرمان، در آتش بيداد سوخت، او را در پيش پای «نیكسون» قرباني كردند!
اين سه يار دبستاني كه هنوز مدرسه را ترک نگفته اند، هنوز از تحصيلشان فراغت نيافته اند، نخواستند - همچون ديگران - كوپن نانی بگيرند و از پشت ميز دانشگاه، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خويش فرو برند. از آن سال، چندين دوره آمدند و كارشان را تمام كردند و رفتند، اما اين سه تن ماندند تا هر كه را مي آيد، بياموزند، هركه را مي‌رود، سفارش كنند. آنها هرگز نميروند، هميشه خواهند ماند، آنها «شهيد» ند. اين «سه قطره خون» كه بر چهره ي دانشگاه ما، همچنان تازه و گرم است.
كاشكی می توانستم اين سه آذر اهورائي را با تن خاكستر شده ام بپوشانم، تا در اين سموم كه می وزد، نفرسند! اما نه، بايد زنده بمانم و اين سه آتش را در سينه نگاه دارم».
دكتر علی شريعتى‏

روایتی از وقایع 16 آذر 1332 در دانشگاه تهران

در همین زمینه

سوتی یک روزنامه!

¤ چهارشنبه، 16 آذر 1384   یادداشت، نظر؟