فلامنکو فقط گیتار نوازی و آواز خوانی نیست. تمام اشکال هنری به نحوی به آن پرداخته اند و در این میان نقاشی یکی از آنهاست. از قرن نوزدهم به بعد بواسطه سفرهای ادبی و هنری، فلامنکو بر روی کرباس به تصویر کشیده شد که بازتاب دهنده روش های مختلف نقاشی بود. نقاشان برای تأیید چهارمین هنر فلامنکو یعنی نقاشی به بحث و جدل پرداختند در حال حاضراین هنر اهمیت خود را از دست نداده و با اعتباری بین المللی به فعالیت خود ادامه می دهد به این دسته از نقاشان، نقاشان فلامنکو یا پینتادور می گویند. پس از «خولیو رومرو تورس» و «ایلومینیسم آندلسی» (پیروی از فلسفه اشراقی)، نقاشی فلامنکو به خاطر جنبش های نقاشی پیشگامان و فعالیت های شدید فرهنگی دهه های آخر قرن بیستم به شکل جنبشی تعریف شده در آمد.
جنگ داخلی باعث شد شادی و طراوت فرهنگی آن سالها به پایانی تراژیک و ناگهانی برسد. اما جنگ به پایان رسید ولی فلامنکو هیچ گاه دست از رشد سبر نداشت. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پیشرفت های مهمی در عرصه هنر رخ داد. تمام صحنه های هنری بر علیه هنر بورژوا و تصویر سازی دائمی طبیعت، اشیاء و وقایع زندگی روزمره واکنش نشان دادند. این زمانی رخ داد که در پی ذهن گرایی و توجه به ضمیر ناخود آگاه، اگزوتیسم (بیگانه گرایی)، چهره های اولیه و انتزاعی شناخته می شدند. با استناد به این فرضیه، جنبش های تصویری مختلفی به سرعت باعث موفقیت یکدیگر شدند: فائویسم (سبک فرانسوی که در آن خطوط پهن و کلفت به کار رفته که اغلب دارای رنگ های متضاد و نامربوط به اشیاء در طبیعت است.)، کوبیسم، دادائیسم، فوتوریسم و غیره از گرایش های پیشگامانه در این برهه زمانی به حساب می آیند. در طی دوره ونگواردیسم، جستجوی جنبه های اولیه و اگزوتیسیسم یک بار دیگر در بسیاری از آثار نقاشان در اسپانیا دیده شد، که از فلامنکو الهام می گرفتند، مانند آثار پیکابیا، ماتیسه، سونیا و رابرت دلانی، جورجیو د چیریکو و خورخه آپرلی و غیره. نقاشان نوآور اسپانیایی فقط از فلامنکو الهام می گرفتند: دالی و پیکاسو در میان آنها از بهترین ها بودند و جدای از صحنه های نقاشی فلامنکو، آنها رابطه نزدیکی با این نسل داشتند.
زیرا سبک زندگی آنها و دوستی شان با چهره های فلامنکو بود. پیکاسو، دالی، لورکا و سایر هنرمندان نظیر گارگایو، مورنو ویا، رومرو رسندی و غیره کسانی بودند که دوران نقره ای هنر اسپانیا را ساختند. نقاشان، شاعران، مجسمه سازان، نویسندگان، کسانی بودند که تعداد زیادی از انقلابیون مجله های وانگواردیست را گرد هم آوردند و مقر دانشجویان (تالار این مقر معروف دانشجویان در مادرید) راوی لحظات خوب فرهنگی بودند که فقط جنگ داخلی و تبعید ها می توانستند مانع پیشرفت آن شوند. سایر نقاشان که شهرت کمتری داشتند و صحنه های فلامنکو را به روش خود دریافت می کردند شامل ایسیدرو نوبل، فرانسیسکو ایتورینو، انریکه خارابا خیمنس، خوزه کروس اردیا و خوزپ خینو وارت بودند. در ادامه جنگ داخلی اسپانیا، دوره ای که توسط کارشناسان شرح داده می شود دوره ای است که آماتورها شروع به کار کردند و دوران یا بهتر بگوییم چشم اندازی جدید از وارد شدن به نقاشی فلامنکو است. خوانندگی، که قبلاً بسیار به ندرت شرح داده می شد، برتری یافت. از طریق نقاشی ها، هنرمندان سعی در به تصویر کشیدن هیجانات، رنج ها، شادی و مقاومتهایی داشتند که توسط غزلیات انتقال می یافتند. آنتونیو پوگدانو و مورنو گالوان رهبران ارجح این جرگه بودند. فقط در طول این سالهاست که پوستر هنری بصورت با اهمیتی دستخوش ترقی شده است که مستقیماً با موفقیت بزرگی که اپرای فلامنکو در حال حاضر دارد در ارتباط است، با فلامنکو صحنه هایی را در میادین گاوبازی و صحنه های تئاتر نمایش می دهد. بنابراین فلامنکو عموماً با مردم عجین گشته و هر روز در حال پیشرفت است. بخش موسيقي هنر و خوانندگان وب سایت محبوب فارسی زبانان محشر
شما مي توانيد با استفاده از منو سمت راست صفحه نمايش اندازه متن را تغيير دهيد
تصویر شادی ها و رنج ها در نقاشی فلامنکو
فلامنکو فقط گیتار نوازی و آواز خوانی نیست. تمام اشکال هنری به نحوی به آن پرداخته اند و در این میان نقاشی یکی از آنهاست. از قرن نوزدهم به بعد بواسطه سفرهای ادبی و هنری، فلامنکو بر روی کرباس به تصویر کشیده شد که بازتاب دهنده روش های مختلف نقاشی بود. نقاشان برای تأیید چهارمین هنر فلامنکو یعنی نقاشی به بحث و جدل پرداختند در حال حاضراین هنر اهمیت خود را از دست نداده و با اعتباری بین المللی به فعالیت خود ادامه می دهد به این دسته از نقاشان، نقاشان فلامنکو یا پینتادور می گویند. پس از «خولیو رومرو تورس» و «ایلومینیسم آندلسی» (پیروی از فلسفه اشراقی)، نقاشی فلامنکو به خاطر جنبش های نقاشی پیشگامان و فعالیت های شدید فرهنگی دهه های آخر قرن بیستم به شکل جنبشی تعریف شده در آمد. 
